పాకిస్తాన్ కు బిగ్ షాక్… ఇండియాలో కలవబోతున్న సింధ్…రాజ్ నాథ్ సింగ్ భారీ ప్లాన్ ఇదేనా?

గత కొన్ని నెలలుగా సోషల్ మీడియాలోనూ, వార్తల్లోనూ ఒక విషయం బాగా వినిపిస్తోంది. అదేంటంటే ఆల్ ఐస్ ఆన్ సింధ్ మరియు ఆల్ ఐస్ ఆన్ సర్ క్రీక్. అంటే అందరి దృష్టీ ఇప్పుడు పాకిస్తాన్ లోని సింధ్ ప్రాంతం మీద మరియు గుజరాత్ సరిహద్దులో ఉన్న సర్ క్రీక్ అనే ప్రాంతం మీద పడింది. ఈ ప్రాంతంలో ఏదో ఒక పెద్ద సంఘటన జరగబోతోందని, ఇండియా ఏదో ఒక భారీ ప్లాన్ వేస్తోందని చాలా మంది అనుమానిస్తున్నారు. ఇది ఎప్పుడు జరుగుతుంది అనే దానికి మన దగ్గర ఖచ్చితమైన టైమ్ లేకపోవచ్చు. కానీ మన దేశ రక్షణ మంత్రి అయిన రాజ్ నాథ్ సింగ్ గారు మరియు ఇండియన్ మిలిటరీ ఆఫీసర్స్ ఇస్తున్న స్టేట్‌మెంట్స్ చూస్తుంటే, తెర వెనుక ఏదో పెద్ద వ్యూహమే నడుస్తోందని మనకు స్పష్టంగా అర్థమవుతోంది.

కొన్ని వారాల క్రితం రాజ్ నాథ్ సింగ్ గారు ఒక ఆసక్తికరమైన మాట అన్నారు. కరాచీకి వెళ్ళే దారి సర్ క్రీక్ నుండే వెళ్తుంది అని ఆయన పరోక్షంగా హెచ్చరించారు. కరాచీ అనేది పాకిస్తాన్ లోనే అత్యంత పెద్ద సిటీ. అది ఆ దేశానికి ఆర్థికంగా చాలా ముఖ్యమైన నగరం. ఆ నగరం సింధ్ ప్రావిన్స్ లో ఉంది. రీసెంట్ గా రాజ్ నాథ్ సింగ్ గారు ఇంకో అడుగు ముందుకేసి మాట్లాడారు. భవిష్యత్తులో సింధ్ ప్రాంతం మళ్ళీ భారతదేశంలో పూర్తిగా కలిసిపోయే అవకాశం ఉందని, దేశాల బోర్డర్స్ ఎప్పుడూ ఒకేలా ఉండవని, అవి ఎప్పుడైనా మారవచ్చని ఆయన హింట్ ఇచ్చారు. ఈ మాటలు మామూలు మాటలు కాదు, దీని వెనుక చాలా లోతైన అర్థం ఉంది.

రాజ్ నాథ్ సింగ్ గారు అన్నట్లు, సింధ్ అనేది కేవలం ఒక మట్టి ముక్కో లేక ఒక భూభాగమో కాదు. అది మన భారతీయుల ఎమోషన్. ఈరోజు పొలిటికల్ గా మ్యాప్ లో గీతలు గీసి అది పాకిస్తాన్ లో ఉందని చెప్పవచ్చు. కానీ మన సంస్కృతి పరంగా, మన చరిత్ర పరంగా చూస్తే అది ఎప్పటికీ భారతదేశంలో ఒక విడదీయలేని భాగమే. బహుశా రేపు పొద్దున బోర్డర్స్ మారిపోయి, సింధ్ మళ్ళీ ఇండియాలో కలిసినా మనం ఆశ్చర్యపోనవసరం లేదు. ఎందుకంటే చరిత్ర ఎప్పుడూ ఒకేలా ఉండదు.

పాకిస్తాన్ అనేది ప్రస్తుతం చాలా వీక్ గా ఉన్న దేశం. అది ఎప్పుడు ముక్కలవుతుందో ఎవరికీ తెలియదు. ముఖ్యంగా అక్కడ సింధ్ ప్రాంతం మీద పంజాబ్ ప్రావిన్స్ వాళ్ళు చూపిస్తున్న వివక్ష అంతా ఇంతా కాదు. ఆ దేశంలో పంజాబ్ ప్రావిన్స్ వాళ్ళదే రాజ్యం నడుస్తోంది. వాళ్ళే ఆర్మీలో ఉంటారు, వాళ్ళే పాలిటిక్స్ లో ఉంటారు. సింధ్ ప్రజలకు కనీసం తాగడానికి, సాగునీటికి నీళ్ళు ఇవ్వడం లేదు. బడ్జెట్ లో కూడా వాళ్లకు చిల్లిగవ్వ విదల్చడం లేదు. ఇలాంటి అన్యాయాలను భరించలేక, ఒక మంచి ఫ్యూచర్ కోసం, డెవలప్మెంట్ కోసం సింధ్ ప్రజలే స్వయంగా మాకు పాకిస్తాన్ వద్దు, మేము భారతదేశంతో కలుస్తాం అని కోరుకునే రోజు ఎంతో దూరంలో లేదు. గతంలో ఉత్తర ప్రదేశ్ ముఖ్యమంత్రి యోగి ఆదిత్యనాథ్ గారు కూడా ఇదే మాట అన్నారు. సింధ్ ని ఇండియా మళ్ళీ వెనక్కి తీసుకోకూడదు అనడానికి ఒక్క కారణం కూడా లేదు అని ఆయన బలంగా చెప్పారు.

మనం చిన్నప్పటి నుండి పాడుకునే మన జాతీయ గీతం జనగణమనను ఒకసారి గుర్తు చేసుకోండి. అందులో పంజాబ్, సింధ్, గుజరాత్, మరాఠా అని వస్తుంది. అంటే మన దేశం యొక్క ఆత్మలో సింధ్ అనే పేరు ఎప్పుడో ఇమిడిపోయి ఉంది. సింధ్, గుజరాత్, బెంగాల్, ఒడిశా... ఈ ప్రాంతాలన్నీ భారతీయుల గుండెల్లో ఎప్పటికీ నిలిచి ఉంటాయి. ఆ ప్రాంతం ఇప్పుడు మన దగ్గర లేకపోయినా, మన జాతీయ గీతంలో దాని పేరు పాడుకుంటున్నామంటేనే అర్థం చేసుకోవచ్చు, మనకు ఆ నేల మీద ఎంత ప్రేమ ఉందో.

చరిత్రను ఒకసారి వెనక్కి తిరిగి చూస్తే, ప్రపంచంలోనే గొప్ప నాగరికత అయిన ఇండస్ వాలీ సివిలైజేషన్ కి సింధ్ ప్రాంతం గుండెకాయ లాంటిది. ప్రపంచంలోనే మొట్టమొదటిసారిగా ప్లానింగ్ తో కట్టిన నగరాల్లో ఒకటైన మొహెంజో దారో అక్కడే ఉంది. కానీ ఇక్కడ ఒక విచిత్రం చూడండి. మన దేశంలో అశోకుడు, బప్పా రావల్ వంటి గొప్ప రాజులను మన వాళ్ళని మనం చాలా గర్వంగా చెప్పుకుంటాం. కానీ పాకిస్తాన్ వాళ్ళు మాత్రం, వారి గడ్డ మీద పుట్టిన ఇంత గొప్ప చరిత్రను వాళ్ళది అని చెప్పుకోరు. వాళ్ళ చరిత్ర పుస్తకాల్లో వాళ్ళు అరేబియా దేశాల నుండి వచ్చామని, వాళ్ళ పూర్వీకులు అరబ్బులని పిల్లలకు పాఠాలు చెప్తారు. దురదృష్టవశాత్తు, ఇండస్ వాలీ సివిలైజేషన్ యొక్క గొప్పతనాన్ని పాకిస్తానీయులు యాక్సెప్ట్ చేయలేకపోతున్నారు. వాళ్ళకు ఆ చరిత్ర విలువ తెలియడం లేదు.

అసలు మనం గర్వంగా చెప్పుకునే హిందూ అనే పదం, మరియు మన దేశం పేరు ఇండియా అనేవి సింధు నది నుండే వచ్చాయి. పాత కాలంలో పర్షియన్లు స అనే అక్షరాన్ని హ గా పలికేవారు. అలా సింధు కాస్తా హిందూ అయ్యింది. అదే విదేశాల్లో ఇండియాగా మారింది. మన ఋగ్వేదంలో కూడా సింధు నది గురించి, ఆ ప్రాంతం గురించి చాలా సార్లు రాశారు. బౌద్ధమతం మరియు జైనమతానికి కూడా సింధ్ ఒకప్పుడు గొప్ప కేంద్రంగా ఉండేది. ఇంతటి గొప్ప చరిత్ర ఉన్న ఆ ప్రాంతం, ఈరోజు తన ఉనికిని కోల్పోతోంది.

ఒక ప్రాంతాన్ని మరొక ప్రాంతంతో కలిపేది అక్కడి భాష మరియు కల్చర్. సింధీ అనేది ఒక చాలా పురాతనమైన భాష. ఇది సంస్కృతం, గుజరాత్, రాజస్థానీ భాషల్లాగే మన దేశానికి చెందిన మూల భాషల్లో ఒకటి. కానీ పాకిస్తాన్ గవర్నమెంట్ ఈ భాషను పూర్తిగా తొక్కేస్తోంది. వాళ్ళు బలవంతంగా ఉర్దూ భాషను ప్రజల మీద రుద్దుతున్నారు. స్కూల్స్ లో, ఆఫీసుల్లో సింధీ భాష మాట్లాడకూడదని రూల్స్ పెడుతున్నారు. గతంలో బంగ్లాదేశ్ పాకిస్తాన్ నుండి విడిపోవడానికి కూడా ఇదే ప్రధాన కారణం. అప్పట్లో దాన్ని ఈస్ట్ పాకిస్తాన్ అని పిలిచేవారు. అక్కడ బెంగాలీ భాషను కాదని ఉర్దూను వాడమని ఒత్తిడి చేస్తే ప్రజలు తిరగబడ్డారు. ఇప్పుడు సింధ్ లో కూడా అదే జరుగుతోంది. సింధీ భాషను కాపాడకపోవడంతో అది కనుమరుగయ్యే స్టేజ్ కి వచ్చేసింది. ఇది చాలా బాధాకరమైన విషయం.

భారతదేశ విభజన జరిగినప్పుడు మనం ఎక్కువగా పంజాబ్ లో జరిగిన గొడవల గురించి, అక్కడ జరిగిన హింస గురించి సినిమాల్లో చూస్తుంటాం. కానీ సింధ్ ప్రజలు పడిన బాధ అంతకంటే తక్కువేమీ కాదు. 1941 లెక్కల ప్రకారం అప్పట్లో సింధ్ లో సుమారు 40 లక్షల జనాభా ఉంటే, అందులో 11 లక్షల మంది హిందువులు ఉండేవారు. కానీ దేశం విడిపోయిన తర్వాత ఆ లక్షల మంది హిందువులు తమ ఆస్తులను, తాతల నాటి ఇళ్లను, బంగారం షాపులను, వ్యవసాయ భూములను వదిలేసుకొని కట్టుబట్టలతో ఇండియాకి వచ్చేశారు. ఆ బాధను మాటల్లో చెప్పలేం. చాలా మంది ఇళ్లకు తాళాలు వేసి, మళ్ళీ కొన్నాళ్ళకి తిరిగొస్తాం అని అనుకుని వచ్చారు. కానీ వాళ్ళు మళ్ళీ ఎప్పటికీ వెళ్ళలేకపోయారు. ఒకప్పుడు వ్యాపార పరంగా ఎంతో పవర్ ఫుల్ గా ఉన్న సింధ్, అక్కడ ఉన్న వ్యాపారవేత్తలు మరియు విద్యావంతులు అయిన హిందువులు ఇండియాకి వచ్చేయడంతో తన శక్తిని కోల్పోయింది. ఇప్పుడు సింధ్ మొత్తం పేదరికంలో మగ్గుతోంది.

ఇప్పటికీ ఇండియాలో ఉన్న చాలా మంది సింధీ కుటుంబాలు, ఎప్పటికైనా తమ సొంత గడ్డ అయిన సింధ్ మళ్ళీ ఇండియాలో కలవాలని, తాము అక్కడికి వెళ్ళాలని, కనీసం ఒక్కసారైనా తమ పూర్వీకుల ఇళ్లను చూడాలని కోరుకుంటూ ఉంటారు. ఆ ఎమోషన్ వాళ్ళలో ఇంకా బలంగా ఉంది.

ప్రస్తుతం పాకిస్తాన్ లోని సింధ్ పరిస్థితి చాలా దారుణంగా ఉంది. పంజాబ్ ప్రావిన్స్ వాళ్ళు సింధ్ కి రావాల్సిన నదీ జలాలను లాగేసుకుంటున్నారు. నీళ్ళ పంపకాల్లో మోసం చేస్తున్నారు. దీని వల్ల సింధ్ రైతుల పొలాలు ఎండిపోతున్నాయి. తాగడానికి కూడా నీళ్లు దొరకని పరిస్థితి ఉంది. దీనికి వ్యతిరేకంగా అక్కడ సింధుదేశ్ అనే కొత్త ఉద్యమం మొదలైంది. పాకిస్తాన్ నుండి విడిపోయి, మాకు ప్రత్యేక దేశం కావాలని జేఎస్ఎంఎం వంటి ఆర్గనైజేషన్స్ భారీ ర్యాలీలు తీస్తున్నాయి. లక్షల మంది రోడ్ల మీదకు వచ్చి నిరసనలు చేస్తున్నారు. బలూచిస్తాన్ లో ఎలాగైతే స్వాతంత్ర్యం కోసం పోరాడుతున్నారో, సింధ్ లో కూడా అదే ఫైర్ మొదలైంది. పాకిస్తాన్ ఆర్మీ వీరిని అణచివేయడానికి, జైల్లో పెట్టడానికి ఎంత ప్రయత్నించినా, ప్రజల్లో కోపం రోజురోజుకూ పెరుగుతోంది.

ఇలాంటి సమయంలో సింధుదేశ్ అనే కాన్సెప్ట్ ని భారతదేశం సపోర్ట్ చేయాల్సిన అవసరం ఎంతైనా ఉంది. ఇది మనం ఏదో ఆక్రమించుకోవడానికి కాదు, కానీ అక్కడ నలిగిపోతున్న ప్రజల మంచి కోసం మనం మద్దతు ఇవ్వాలి. చారిత్రక పరంగా అది మన భూమి. బ్రిటిషర్స్ చేసిన తప్పు వల్ల అది విడిపోయింది. కానీ ఇప్పుడు మనం సర్ క్రీక్ ఇష్యూతో పాటు సింధ్ సమస్యను కూడా ఇంటర్నేషనల్ లెవల్లో లేవనెత్తాలి. ప్రపంచానికి అక్కడ జరుగుతున్న అన్యాయాన్ని చాటిచెప్పాలి.

పాకిస్తాన్ లోని పంజాబ్ మరియు సింధ్ మధ్య గొడవలు రాబోయే రోజుల్లో ఇంకా పెరుగుతాయి తప్ప తగ్గవు. సింధ్ ప్రజలకు ఒక మంచి మార్కెట్, సాగునీరు మరియు గౌరవం దొరకాలంటే అది భారతదేశంతో ఫ్రెండ్షిప్ లేదా విలీనం ద్వారానే సాధ్యం అవుతుంది. మన ఆర్ధిక వ్యవస్థ వారికి ఎంతో మేలు చేస్తుంది. సింధ్ లేని హింద్ అంటే ఇండియా అసంపూర్ణం అని పెద్దలు అంటారు. చూడాలి భవిష్యత్తులో ఏం జరుగుతుందో, కానీ ఒక్కటి మాత్రం నిజం. సింధ్ లో మార్పు మొదలైంది, ఆ మార్పు భారతదేశానికి అనుకూలంగా మారుతోంది.